Wednesday 10 January 2018

30. Korku aşka erir

Bütün sınavlarımız, korkularımızı bırakabilmemiz için varlar. Korku, Yaratan'a teslimiyetin tam zıttı. Tanrı'ya teslimiyet, Tanrısal oluşumuzu bilişimiz ve oluşumuz demektir. Gökhan, Cemil, Seda, Ali, Ahmet, Arzu gibi geçici isimlerimiz değil; anne, baba, çocuk, eş, dost, düşman gibi geçici rollerimiz değil; öğretmen, öğrenci, doktor, müzisyen, mühendis, ressam gibi geçici uğraşlarımız değil; Musevi, Budist, Müslüman, Hristiyan gibi geçici inançlarımız değil; Fransız, Alman, Japon, Türk, hatta Dünyalı ve Galaktik gibi sınırlı köklerimiz değil; güzel, çirkin, zeki, zengin, fakir, güçlü, zayıf gibi geçici görünüşlerimiz hiç değil. Ruhun sonsuzluğunu düşündüğümüzde bunların hepsinin geçiciliğini görmek daha kolay.
Tanrı'ya teslimiyet, Öz'e teslimiyet, Kutsal Ben'e teslimiyettir; küçük zihinini de içine alan büyük kendine teslim olmaktır. Korku ise teslim olamayış; geçici olduğunu göremediğin, ben ve benim dediğin sıfatlarını ve tanımlarını bırakamayışındır. O geçici kimlikleri tehdit eden her durum, korkunu bırakabilmen ve Kutsal Ben'e teslim olabilmen için var. Kutsal Ben'e teslimiyet aşka erimektir. Korku ise aşkın lav nehirinde erimeye direnen süper sert bir element kayadır. Aşkı reddeder. Hayır bu aşk ben değilim der adeta...
O hala Yaratan'dan ayrı düştüğünün rüyasındadır çünkü. Ama bir deneyim bir deneyim ardına, bir sınav bir sınav ardına aşka erir korku.
Aşka erir korku.

Sınavlarla dolu bir Aralık ve sınavlarla dolu bir Ocak ayı geçirdim, geçirmekteyim. Şükürler olsun. Belli bir teslimiyet kabiliyetine vardığınızda artık sınav kelimesi ürkütücülüğünü yitiriyor. Canlı canlı ölmüş bir insan artık sınavlardan korkmaz; kalan sınavım var mı diye arar, bulur, ona doğru koşar.
6 ay önce içime doğan en coşkulu, en aşk dolu isteği sorgulamadan harekete geçtiğimde ve sınavıma doğru koşmaya başladığımda, benim durumum böyleydi.
Facebook üzerinde 3 hafta yayında kalan bir etkinlik sayfası oluşturmuştum. 

Adı: "13'ün Kutsal Yolculuğu".

12 kişiyi benimle birlikte Peru'ya, 21 gün sürecek, bizi ölmeden öldürecek bir yolculuğa davet ettim. Ayahuasca Anne ve Wachuma Dede ile çalışacak, kutsal vadiden Aramu Maru boyut kapısına, Titicaca'nın kalbi Amantani adasına, beden-akıl ve ruhumuzu limitlerine kadar zorlayacaktık.
Bu aldığım sorumluluğun boyutları bazı kimselere aklımı yitirmiş olabileceğimi düşündürdü. Benim için endişelenen sevenlerim oldu. (Yuuka hariç... O başka türlü bir Aşık...)

Etkinlik sayfasına kayıt olan yaklaşık 40 kişi arasından adil bir seçim yöntemiyle 12 kişi belirlendi. Fiziksel bedenlerini, akıllarını ve ruhlarını hazırlayabilmek için et, süt, tuz, soğan, sarımsak, baharat, yağ, unlu ürünler, domates ve daha pek çok şeyin olmadığı bir diyeti 2-3 ay kadar ciddiyetle uyguladılar; vakit buldukça yoga ve meditasyon yaptılar. Kapalı Fb gurubu üzerinde birbirlerini cesaretlendirecek yazılar, videolar paylaştılar. Aramızdaki bağ günden güne güçlendi. Uçak biletleri alındı.  Gelebilmek için kimi işinden izin aldı. Eşlerine ve çocuklarına gerekli açıklamaları yaptılar. 
Seziyorlardı... Geri döndüklerinde hiç bir şey aynı kalmayacaktı. Çünkü içinden 21 günlüğüne çıkacakları kimlik ve ilintili yaşam tarzlarını aslında sonsuza dek değiştirmeye kalpten karar almışlardı.
Peki gerçekten bunu başarabilecekler miydi? Yoksa Peru'ya geldiklerinde yıkmaya karar verdikleri egoları son bir korkuyla son bir kavrayış mı yapacaktı? 
Peki ya ben? Bu sorumluluğu omuzlarıyla taşımaya çalışan insan mı olacaktım, yoksa kalbiyle taşıyan ruh mu kalacaktım?

Başlangıçta planlar yaptım. Bu yolculuğun onlar için mükemmel olmasını istemiştim. İnsani çaba ve sorumluluğu omuzlarımda duyarak yarı bilinçsiz planlamışım. Korktum. 
Aynı zamanda bildim ki, bu olanlar ilahi planın tezahürü. 13 insanın bütünün hayrına çıktığı kutsal bir yolculuğun sayısız rehber ruhu ve koruyucusu vardır.
Yine de korktum. Ama korkum adımlarımı yavaşlatmadı. Ruhumun teslimiyet kası gelişmiş. Sınavıma doğru koştum, koştukça hızlandım, hızlandıkça ışıdım, başımdan ayaklarıma infilak ederken sınavımın boyut kapısından parçacıklarıma ayrılarak geçtim. Sınavımın içinde, Peru'da uyandım, sabah 5'ti. Kaldığım otelin çatısına çıkıp, karanlık sabahı kucakladım. 
Kollarımı göğe açarak seslendim:

"Yaradanım sana sığınıyorum, sana teslim oluyorum, benimle dilediğini yap lütfen."

 O sabah Merkür geriliyordu. Bu gerileme, zihinsel planların yıkılacağının ve akışa teslim olmanın bizi şifa kapısına götüreceğinin açık ve seçik işaretiydi.
Yolculuğumuzun son günü ise merkür gerilemesi sona erecekti.
Ne mükemmel bir zamanlamaydı, şükürler olsun.
Süper dolunay ile başlayacaktık, 12.12 kapısından ve Ayahuasca ölümünden geçecek, 21 aralık gündönümünde Amantani adasında 13 kristal gömecektik ve yeni Ay'da yeni hayatımıza doğru yürüyüp, Türkiye'ye dönecektik.

Kollarım öyle göğe doğru açık kaldı. Rüzgarı dinledim. 
Tonny Night Eagle'ın sözlerini hatırladım:

"Strong winds for the Strong Wings"
"Güçlü kanatlar için güçlü rüzgarlar..."

Yakın bir zaman önce de şöyle demişti:
"Süzülmek için kanatlarını özgür bırak. Akışı yönetmeye çalışma. Süzül."

O günün akşamında Türkiye'den gelen kardeşlerimi havaalanının dış hatlar gelişinde karşıladım. 

"Woow kalabalıkmışsınız", dedim.

Hepsine teker teker sarılıp hissettim. 

"Woow , gerçekmişsiniz siz", dedim.

Gerçekten gerçekmişler. Yani gerçekten gerçekten, gerçek...
Yaklaşık 3-4 aylık fb gurup arkadaşlığımız ve iletişimimiz, sanki bunların hepsi rüyaymış da o anda birden gerçek oluvermiş gibi geldi.

O gece çatı katında, gri yağmur bulutlarının altında ilk çemberimizi yaptık. Elele tutuşup oturduk. Birbirimizi ve evreni hissettik. Yaradana seslendik, dua ettik, niyetlerimizi bildirdik, rehberlerimizi davet ettik.
Derin bir mutluluk ve güven duydum o anda. 
Kalbim mutlulukla dolup taştı.
Bildim ki hayatta, o an için yapmayı en fazla istediğim bir şeyi yapmaktaydım.
Bu Tanrı'nın iradesiydi. Bu gerçekten rüyaydı; Tanrı'nın rüyasıydı. O an bilinçli olarak rüyanın içindeydim.

Yolculuğumuz başladı.
Daha ilk günden eski planlar yıkılmaya, yenileri doğmaya başladı.
BİR Çember, BİR Kabile, BİR Kalp olduk ve kanatlarımızı açıp hepberaber süzüldük.

Evren tüm şiddetiyle yapılmış tüm planları yerden yere vurdu. Karanlıkta yolsuz bırakıldık. Yoklukta da süzüldük. Önümüzde yeni yollar belirdi, yürüdük.
Mucizevi tanışmalar ile mucizevi yardımlar gördük.
Yolculuğumuzun ana hatları ve eylemleri aynı kaldı ama, bütün bu deneyimi nasıl yaşayacağımıza dair planlar, fikirler, endişeler, panikler, korkular parça parça edildi.
Her çember olup oturuşumuzda cesaretimiz büyüdü.
Sonra el ele ölüme yürüdük. Ayahuasca annenin sonsuz boyutlarında ne öldük, ne öldük, ne öldük. Sanki hiç bitmeyecek sandık. Ölecek o kadar çok şey varmış ki. Katmer katmer öldük. Ölecek bir şey kalmadığında katmer katmer doğduk, ışık olup patladık.
Ne mucizeler gördük, ne mucizeler olduk. Şükürler olsun.

Kabilemin her ferdiyle gurur duyuyorum. Önlerine konulmuş en büyük sınavı cesaretle karşıladılar.

Muhakkak herbirimizin kendine has bir bakış penceresi var. Tüm bu yaşananları kendi pencerelerinde görüp alabilecekleri her şeyi alıp, alamayacaklarını bıraktılar.
Bundan sonra zihinlerine kaybolmadıkları anlarda, kalplerindeki kutsal ışığı hatırlayacaklar. Hayat her an değişerek ve gelişerek akmaya devam edecek. Daha korkusuz bir yaşam sürecekler. Daha çok aşk duyacaklar.

Ayrıldıkları günün akşamında, aynı çatı katında kollarımı göğe açmış kabilemi yeni hayatlarına doğru uğurluyordum. Katmer katmer uyandım. Bu rüyanın bir başka rüyaya geçmeye hazırlandığı noktadaydım. İçimden geldi ve sesle kahkahalar attım. Tüm bedenlerim güldü. Yeni sınavımı ufukta gördüm.
Ona doğru infilak edip parçacıklarıma ayrılmak üzere uçtum.

...ve Türkiye’de yeni sınavımda gözlerimi açtım.
Ocak Ayı: 4 şehirde 6 Evrensel Kanallık ve şifa kursu, 3 ses ile şifa çemberi, 20 gün araç sürerek İstanbul, İzmir, Dalyan, Antalya, Ankara ve yine İstanbul. Ufukta bir yerde Göbekli Tepe... ve belki Oradan bir toplu meditasyon...ve kimbilir daha neler ...
Kızıma, Maya’ma okumak üzere hikaye kitapları aldım. Şubat’ın ilk günleri, bu sınav, bu Rüya Japonya’ya evrilir.
Aşkla














kısa bir video: 
Ehyey Asher Ehyey
Olan olduğu gibi olur
it is what it is
Tüm oluşlar Tanrının İradesidir.
Tanrının iradesi benim irademdir
Ehyey Asher Ehyey





---------------------------


Ocak ayında İstanbul, İzmir, Antalya ve Ankara'da vereceğim evrensel kanallık kursu ve ses şifa çemberleri hakkında bilgiyi aşağıdaki fb etkinlik linkine giderek bulabilirsiniz:


https://www.facebook.com/events/348057162321764/?ti=cl


No comments:

Post a Comment

Note: only a member of this blog may post a comment.